မနက္မိုးလင္းသည္နွင္႔ ၃၉ကားလိုင္းသည္နွင္႔ သကၤန္းကြ်န္းမွတ္တိုင္မွ ေမာ္တင္သို႔ ေျပးဆြဲသည္။သကၤန္းကြ်န္းကားမွတ္တိုင္တြင္ ခရီးသည္တင္ရန္ ဘတ္စ္ကားကို ရပ္လိုက္သည္။
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ျမိဳ႔ထဲ ေရာက္မယ္၊ ျမိဳ႔ထဲ ေရာက္မယ္…
ကားစပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္က ခရီးသည္ေတြဆီမွ ကားခကို ေကာက္ယူသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အဘြားအိုတစ္ဦးတက္လာ သျဖင္႔ စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္က အဘြားအုိအား ဆြဲကူေပးသည္။ အဘြားအုိထုိင္ရန္ ေနရာသို႔သြားစဥ္ ခ်ာတိတ္တစ္ဦးသည္ ထုိေနရာသို႔ အျမန္၀င္ထုိင္လိုက္သည္။
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ေဟ႔ ခ်ာတိတ္၊ ဒီမွာ အဘြားထုိင္ဖို႔ မင္းတျခားထုိင္ခံုမွာ သြားထုိင္ခ်ည္း…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ ခုေခတ္က ဦးရာလူစနစ္ပဲဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္အရင္ေရာက္တာ ဒါကြ်န္ေတာ္ေနရာပဲ၊ မဖယ္ေပးနုိင္ဘူးဗ်ာ…
အဘြားအိုသည္ ခ်ာတိတ္ေကာင္ေလးကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည္႔ျပီး ျပန္တု႔ံျပန္ လိုက္ပံုမွာ။
အဘြားအုိ ။ ။ ဟဲ႔မိုက္ရုိင္းလိုက္တဲ႔ ေကာင္ေလး ငါေနရာဟဲ႔၊ ဖယ္စမ္း ဖယ္စမ္း…
အဘြားအုိက ေဒါသတၾကီးနဲ႔ ခ်ာတိတ္ကေလးကို ထုနွက္ရုိက္ပုတ္ပါေလေရာ။ ခ်ာတိတ္ေကာင္ေလးလည္း အဘြားအိုကို ေၾကာက္လန္႔ျပီး ထြက္ေျပးသြားမွ အဘြားအုိက သူ႔ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္လိုက္သည္။ စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္က အားသန္လွေသာ အဘြားအုိကို အံ႔ၾဘေသာ အၾကည္႔ျဖစ္ ၾကည္႔ေနသည္။ အဘြားအိုက စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ျပီး။
အဘြားအုိ ။ ။ ခုေခတ္က ၾကီးနုိင္ငယ္ညွင္းေခတ္ကြဲ႔…
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိတာနွင္႔ ေခါင္းညိတ္ျပျပီး ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။ ေနာက္ တာေမြဘတ္စ္ကားဂိတ္ ေရာက္ေတာ႔ ထပ္ရပ္ျပီး ခရီးသည္တင္ျပန္သည္။ ခရီးသည္တစ္ဦးသည္ Rapper လိုေဘာင္းဘီပြပြ၊ အက်ီၤပြပြနဲ႔ ေခါင္းမွာလည္း အစည္းစီးထားေသာ အထူးအဆန္း ခ်ာတိတ္တစ္ဦး ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ တက္လာသည္။ ခ်ာတိတ္က ကားခေပးရန္ သူ႔ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္ထဲမွ အလြန္စုတ္ျပတ္ေနေသာ ၂၀၀တန္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္၍ ကားစပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ကို ကားခေပးလိုက္ျပီး ခ်ာတိတ္ေျပာလိုက္ပံုမွာ။
ခ်ာတိတ္ ။ ။ ေရာ႔ ၅၀၀၀တန္ ျပန္မအမ္းနဲ႔ေတာ႔၊ ပိုတာယူလိုက္…
ေျပာကာ သူထုိင္မယ္႔ေနရာသို႔ ထြက္သြားသည္။ စပယ္ရာကိုဘခ်စ္လည္း ေခါင္းကုတ္လွ်က္ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ ခ်ာတိတ္က ထုိင္ခံုေပၚသို႔ မထုိင္မီ သူမွာပါလာေသာ လက္ကိုင္ပု၀ါကို ျဖန္႔ခင္းျပီးမွ အေက်ာ႔သား ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ႔ ဖုန္းသံတစ္ခုက်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာသည္။
ဖုန္းျမည္သံ ။ ။ ငါအေၾကြး ျပန္ေပး၊ ငါအေၾကြး ျပန္ေပး၊ ငါအေၾကြး ျပန္ေပး…
ခ်ာတိတ္ေကာင္ေလးက တစ္ခ်က္ရယ္လွ်က္ သူ႔ဖုန္းကို ဖြင္႔လိုက္ျပီး အသံေျပာင္း၍…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ အေၾကြးမဆက္နုိင္ပါသျဖင္႔၊ စက္ပိတ္ထားပါသည္…
ခဏေနေတာ႔ ခ်ာတိ္တ္ေကာင္ေလးဆီမွ ေနာက္ဖုန္းသံအသစ္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
ဖုန္းျမည္သံ ။ ။ မင္းနွမနဲ႔ ငါနဲ႔ဌား၊ မင္းနွမနဲ႔ ငါနဲ႔ဌား၊ မင္းနွမနဲ႔ ငါနဲ႔ဌား…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းပိုင္ရွင္မွာ သူညီမ လင္ေနာက္လိုက္သြားပါသျဖင္႔ ေခၚဆို၍ မရနုိင္ပါခင္မ်ာ…
ေျဖလိုက္သျဖင္႔ ေဘးမွ ခရီးသည္ေတြက ထုိခ်ာတိတ္ေလးကို အံ႔အားသင္႔ျပီး ၀ိုင္းၾကည္႔ၾကသည္။ ခ်ာတိတ္က သူ႔နဲ႔ မဆုိင္တဲ႔ ပံုနွင္႔ေပ။ ေနာက္ ဖုန္းသံျမည္ ထပ္ျမည္လာသျဖင္႔ ခ်ာတိ္တ္ဘက္သို႔ ခရီးသည္မ်ား အားလံုး လွည္႔ၾကည္႔ၾက ျပန္သည္။
ဖုန္းျမည္သံ ။ ။ နင္အေဖ ငါေယာက်ာ္း၊ နင္အေဖ ငါေယာက်ာ္း၊ နင္အေဖ ငါေယာက်ာ္း…
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္တစ္ေယာက္ သည္းမခံနုိင္ေတာ႔ပဲ…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ဒီမွာ ခ်ာတိတ္ မင္း ဖုန္းကို ပိတ္ထားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ သူမ်ားေတြကို ေစာ္ကားသလိုျဖစ္ေနျပီ…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ ခင္မ်ားမွာ ညီမတုိ႔၊ အေမတုိ႔ မရွိလို႔လားဗ်…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ မင္းဘာစကားေျပာတာလဲ…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ ကြ်န္ုပ္ ဖုန္းလာေနလို႔ ခဏေနအုန္း…
ခ်ာတိတ္သည္ ဖုန္းကိုင္လိုက္ျပီး တီတီတီတီတီတီ ေျပာလိုက္သည္။ ျပီးမွ စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ဘက္ သုိ႔လွည္႔၍…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ ဒါက ဒီလုိရွိတယ္ ကားစပယ္ရာရဲ႔။ ‘ငါအေၾကြးျပန္ေပး’ ဖုန္းသံကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆီက အေၾကြးေတာင္းတာ လူတုိင္းသိတာပဲ။ ေနာက္ ‘မင္းနွမ ငါနဲ႔ဌား’ ဖုန္းသံကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ေယာက္ဖေလာင္းရဲ႔ ေခၚတဲ႔ဖုန္း။ ေနာက္တစ္ခုက ဘာပါလိမ္႔…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ‘နင္အေဖ ငါေယာက်ာ္း’ ဆုိတာေလ…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ ေၾဘာ္ ဟုတ္သားပဲ၊ အဲဒါေတာ႔ ကြ်န္ုပ္အေမဆီက ဖုန္းလာတာေလ၊ ေျပာကြ်န္ေတာ္ ဘာမ်ား အမွားပါလို႔လဲ…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ မင္းတုိ႔ လူငယ္ေတြက ဘာေတြမွန္းကို မသိပါဘူး၊ ရွုတ္ေနတာပဲ…
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ သူ႔ေနရာသို႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ခ်ာတိတ္ေကာင္ေလးက ဆင္းမယ္႔ မဂၤလာေစ်းေရွ႔ဂိတ္နားသို႔ ေရာက္ေတာ႔။
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ မဂၤလာေစ်းမွတ္တုိင္မွာ ဆင္းမယ္႔သူရွိလား…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းမယ္…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ေအး ျမန္ျမန္ဆင္းမွပဲ၊ မဟုတ္ရင္ နားညီးလို႔ ေသေတာ႔မယ္…
ထုိသုိ႔ ေျပာေနစဥ္ပင္ ခ်ာတိတ္ဆီမွ ဖုန္းသံတစ္ခု ထြက္လာျပန္သျဖင္႔ စပယ္ရာကိုဘခ်စ္က မေက်နပ္တဲ႔ အၾကည္႔နွင္႔ ခ်ာတိတ္အား လွန္းၾကည္႔လိုက္သည္။
ဖုန္းျမည္သံ ။ ။ နားညီးတယ္ ဖုန္းပိတ္ထား၊ နားညီးတယ္ ဖုန္းပိတ္ထား၊ နားညီးတယ္ ဖုန္းပိတ္ထား…
ခ်ာတိတ္ ။ ။ ဒါကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သူဆီက ဖုန္းေလ၊ သြားေတာ႔မယ္ဗ်ဳိ႔…
ေျပာကာ ဖုန္းေျပာလွ်က္ ဆင္းသြားေလေတာ႔သည္။ ခ်ာတိတ္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းသြားမွပဲ က်န္ခရီးသည္ေတြမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လုိက္ပါ စီးနွင္းနုိင္ေတာ႔သည္။ ေန႔လည္ပိုင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ကားဆရာကုိထူး၊ စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္၊ စပယ္ရာ ကိုထူး တုိ႔အားလံုးစုထိုင္ျပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေလ႔ရွိသည္။
ကားဆရာကိုထူး ။ ။ ဒီေန႔ ေနက အရမ္းျပင္းလြန္းလို႔၊ ကြ်န္ုပ္တုိ႔ ကားဆရာေတြ တအား ပင္းပန္းတာကြ။ မင္းတုိ႔ စပယ္ရာေတြကေတာ႔ ကားခေကာက္ရုံဆိုေတာ႔ ဘယ္ပင္းပန္းပါ႔မလဲ…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ဒီလိုေတာ႔ မေျပာနဲ႔ေလ ကိုယ္လူ၊ စပယ္ရာ ဆုိတာ ကားခေကာက္ရုံ မကေသးဘူးဗ်၊ ခရီးသည္ရဲ႔ တာ၀န္အားလံုးကို ယူရတာ။ ခရီးသည္က မေက်နပ္လုိ႔ ဆဲျပန္ရင္လည္း ခံရေသးတယ္ဗ်…
စပယ္ရာ ကိုဖုိးေခါင္ ။ ။ ဘခ်စ္ေျပာတာကိုေတာ႔ ကြ်န္ုပ္က အျပည္႔အ၀ကို ေထာက္ခံတယ္ဗ်ဳိ႔…
ကားဆရာ ကိုထူး ။ ။ ဟုတ္ပါျပီ၊ မင္းတုိ႔က ၂ေယာက္ဆုိေတာ႔ ငါပဲအရူွံုးေပးပါတယ္။
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ ။ ။ ကြ်န္ုပ္ဘတ္စ္ကားထြက္ေတာ႔မယ္ဗ်၊ သြားျပီဗ်ဳိ႔…
ေန႔လည္ပိုင္း ခဏနားျပီး ၃၉ဘတ္စ္ကားလိုင္း ျပန္လည္ ေျပးဆြဲသည္။ တာေမြကားဂိတ္ ေရာက္လွ်င္ အသက္ ၁၀နွစ္အရြယ္ ကေလးမငယ္ တစ္ဦး ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ တက္လာသည္။ ၁၀နွစ္အရြယ္နွင္႔ မလိုက္ဖက္ေအာင္ ဆံပင္ေကာက္ထားျပီး မိတ္ကပ္ကို ထူးပိန္းေအာင္ လိမ္းထားသည္႔အျပင္၊ နွာခမ္းနီေတြကို နီရဲေနေအာင္ ဆိုးထားေသးသည္။
ကေလးမ ။ ။ ဒီမွာ စပယ္ရာ၊ လသာကို သြားခ်င္တာ ေရာက္မွာလား၊ မေရာက္ဘူးလား…
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ ။ ။ ေအးေရာက္မယ္…
ကေလးမ ။ ။ ရွင္က ကြ်န္မကို ကေလးထင္လုိ႔ မထီမဲ႔ျမင္ ဆက္ဆံတာလား။ ရွင္ကို ဒီလုိ ခရီးသည္ကုိ ဆက္ဆံရမယ္လုိ႔ ဘယ္သူသင္ထားတာလဲ…
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ ။ ။ ဒီမွာ ကေလးမ၊ မင္းကသာ လူၾကီးကို ရုိင္းရုိင္းစိုင္းစိုင္း ဆက္ဆံေနတာကြ…
ကေလးမသည္ ခါးကို ေထာက္လိုက္ျပီး သူမဆံပင္မ်ားကို ေ၀႔ယွမ္းလိုက္သည္။
ကေလးမ ။ ။ ရွင္ေျခာက္တုိင္း ေၾကာက္မယ္ လို႔ေတာ႔ မထင္လိုက္နဲ႔ေနာ္…
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ ။ ။ ငါမင္းကို ဘာမ်ား ေျခာက္ေနလုိ႔လဲ…
ကေလးမ ။ ။ အစြန္းကုန္ေျပာလိုက္မယ္၊ ကြ်န္မ ဘယ္သူလည္း ဆိုတာေရာ ရွင္သိလား၊ ေျပာေလ…
ကေလးတန္မယ္႔ လူၾကီး စတုိင္ဖမ္းေနသျဖင္႔ စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ တစ္ေယာက္စိတ္ညစ္ေနသည္။
ကေလးမ ။ ။ ဘာလဲ မေျပာနုိင္ေတာ႔ဘူး မလား…
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ ။ ။ ကေလးမ မင္းဘယ္သူလည္း ဆုိတာ ငါသိလည္း မသိဘူး၊ သိလည္း မသိခ်င္ဘူး၊ ကိုယ္ေနရာ ကိုယ္သြားထုိင္ခ်ည္း…
ကေလးမေလးသည္ စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ကို ၾကည္႔ျပီး လက္ညွုိးထုိး၍ အားရပါးရ ဟားတိုက္ ရယ္ေတာ႔သည္။
ကေလးမ ။ ။ ကြ်န္မ အိုင္တင္ ပီျပင္ တယ္မဟုတ္လား၊ ခု မင္းသမီးျပိဳင္၀င္ သြား၀င္ မလုိ႔ေလ…
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ ။ ။ ဘာမင္းက မင္းသမီး ျပိဳင္ပြဲ၀င္မလုိ႔…
ကေလးမ ။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ စပယ္ရာရဲ႔၊ ကြ်န္မကို မျဖစ္နုိင္ဘူး ထင္လို႔လား…
ကေလးမက သူမကိုယ္ တပတ္ပတ္ျပလုိက္သည္။ စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။
စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္ ။ ။ မထင္ပါဘူးကြာ၊ မင္းသမီး အရမ္းကို ျဖစ္နုိင္ပါတယ္၊ ကိုယ္ေနရာ ကိုယ္သြားထုိင္စမ္းပါ…
ကေလးမက စာရြက္တစ္ရြက္ထုတ္လိုက္ျပီး။
ကေလးမ ။ ။ ေရာ႔ ကြ်န္မေအာ္တိုထုိးထားတဲ႔ စာရြက္၊ နာမည္ၾကီး မင္းသမီး ျဖစ္သြားရင္ ဒီေအာ္တိုက အရမ္းတန္ဖိုးရွိသြားမွာေနာ္။ ေသခ်ာ သိမ္းထားအုန္း…
ေျပာကာ ကေလးမက ထုိင္ခံုမွာ သြားထုိင္မွ စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ သက္ျပင္းခ်နုိင္ေတာ႔သည္။ ညေန ကားသိမ္းရန္ ၇နာရီေလာက္မွာ ၃၉ဘတ္စ္ကားလုိင္းသည္ သကၤန္းကြ်န္းမွ ေမာ္တင္ဂိတ္သို႔ ေမာင္းနွင္းလာသည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ားတြင္ ခရီးသည္မ်ားဆင္းလိုက္၊ တင္လိုက္ျဖင္႔ ခရီးဆက္လာသည္။ ၃၉ဘတ္စ္ကား သိမ္ျဖဴ ကားဂိတ္တြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္က သူ႔တာ၀န္အတုိင္း။
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ သိမ္ျဖဴ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းမယ္႔သူရွိေသးလား…
ဟုက်ယ္ေလာင္စြာေမးလိုက္သည္။ ကားလိုင္းေပၚတြင္ လိုက္ပါစီးနွင္းလာေသာ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္သည္ သူ႔ကားဂိတ္ေရာက္သည္ကို မဆင္းပဲ ေနေလသည္။ ကားစပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္က မိန္းခေလးဆင္းမည္႔ေနရာကို ေမ႔ေနသည္ ထင္၍ သတိသြားေပးသည္။
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ မိန္းခေလး သိမ္ျဖဴကားဂိတ္ေရာက္ျပီးေလ…
ထိုအခါ မိန္းခေလးက သူ႔မနာရီကို ၾကည္႔လိုက္ျပီး။
မိန္းခေလး ။ ။ ခု ရနာရီဆုိေတာ႔၊ ကြ်န္မဆင္းရမယ္႔ ဂိတ္မဟုတ္ေသးဘူး…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားျပီး သူ႔ေနရာ သူထြက္သြားသည္။
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ကားဆရာေရ ရျပီ ေမာင္းေတာ႔ဗ်ဳိ႔…
ေနာက္တစ္ဂိတ္ ေရာက္ေသာ္လည္း ထိုမိန္းခေလးမွာ မဆင္းေသးေပ။ မိန္းခေလးသည္ သကၤန္းကြ်န္းဂိတ္မွ စီးနွင္းလိုက္ပါ လာျပီး သိမ္ျဖဴမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းမည္ဟု ေျပာထားေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး ေမာ္တင္ဂိတ္ဆံုးတြင္ ဘတ္စ္ကားကို စက္ရပ္လိုက္သည္။
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ဂိတ္ဆံုးျပီး အားလံုးဆင္းၾကေဟ႔…
သို႔ေသာ္ ခုနက မိန္းခေလးမွာ မ်က္လြွာခ်ျပီး ကားေပၚမွ မဆင္းပဲ ေပကပ္၍ ေနေနသည္။
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ မိန္းခေလး ဘတ္စ္ကား ဂိတ္ဆံုးျပီး ဆင္းေတာ႔ေလ…
မိန္းခေလး ။ ။ ကြ်န္မသြားခ်င္တဲ႔ ေနရာမွ မေရာက္ေသးတာ…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ခင္မ်ားနဲ႔ေတာ႔ ခက္တာပဲ၊ ကြ်နု္ပ္တို႔က ဂိတ္ဆံုးရင္ ကားဆက္သြားလို႔မွ မရတာ။ ေနပါအုန္း ခင္မ်ားက ဘယ္ေနရာသြားမွာမို႔လဲ…
မိန္းခေလး ။ ။ ကြ်န္မက သိမ္ျဖဴကို သြားခ်င္တာ…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ခုနက သိမ္ျဖဴမွတ္တုိင္ ေရာက္တုန္းက ကြ်န္ုပ္ ခင္မ်ားကို လာသတိေပးတယ္ေလ၊ ခင္မ်ားပဲ ခင္မ်ားဆင္းရမယ္႔ မွတ္တိုင္ မဟုတ္ဘူးဆုိ…
မိန္းခေလးက သူလက္ပတ္နာရီကို ၾကည္႔လိုက္ျပီး။
မိန္းခေလး ။ ။ သိမ္ျဖဴမွတ္တုိင္ ေရာက္တုန္းက နာရီက ရနာရီပဲရွိေသးတာကိုး။ ကြ်န္မက ၈နာရီမွ ခ်ိန္းထားတာ၊ ေစာေနတာကိုး ဘာလို႔ဆင္းရမွာတုန္း…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္။ ။ ဒါဆို ခင္မ်ားက ေစာေသးလုိ႔ တမင္ မဆင္းတာေပါ႔ေလ၊ ေသတာ ေသလိုက္ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ…
မိန္းခေလးက ဘာမွျပန္မေျပာပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကားဆရာ ကိုခ်စ္စမ္းေမာင္ ေရာက္လာသည္။
ကိုခ်စ္စမ္းေမာင္ ။ ။ ဘခ်စ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…
စပယ္ရာကိုဘခ်စ္ ။ ။ ဒီမိန္းခေလးက သိမ္ျဖဴ ကားမွတ္တုိင္္မွာ ဆင္းရမွာ၊ ဒီအထိ မွားပါလာလို႔ဗ်…
ကိုခ်စ္စမ္းေမာင္ ။ ။ မင္းကလည္း သိမ္ျဖဴ မွတ္တုိင္ ေရာက္တုန္းက ခရီးသည္က ေမ႔ေနရင္ သြားသတိေပးရမွာေပါ႔…
မိန္းခေလး ။ ။ ကြ်န္မအမွားပါရွင္၊ သိမ္ျဖဴ မွတ္တုိင္ေရာက္တုန္းက ကြ်န္မ မဆင္းခ်င္ေသးတာမုိ႔ မဆင္းမိလိုက္တာပါ…
ကိုခ်စ္စမ္းေမာင္ ။ ။ ဒါဆုိ ခုေတာ႔ တကၠစီနဲ႔ပဲ ျပန္ေပ႔ါဗ်ာ၊ ကြ်န္ုပ္တုိ႔ကလည္း ကားသိမ္းရအုန္းမွာ…
မိန္းခေလး ။ ။ ဟုတ္ကဲ႔ပါ…
ေျပာကာ မိန္းခေလးက မ်က္နွာ ညိွဳးႏြမ္းစြာျဖင္႔ ကားေပၚမွ ဆင္းသြားျပီး တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားသည္။ စပယ္ရာ ကိုဘခ်စ္က အတြက္ေတာ႔ ဒီမိန္းခေလးမွာ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းဖုိ႔ ေကာင္းသည္ဟု ေတြးရင္းက်န္ခဲ႔ေလေတာ႔သည္။
ျပီး…
ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္
ReplyDeleteဖုန္းသံအထူးအဆန္းနဲ႕ေကာင္ေလးအေၾကာင္းကေတာ႕ ရယ္စရာပါဘဲ
၁၀ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးကေတာ႕နည္းနည္းထူးဆန္းေနတယ္ေနာ္..
အားေပးလွ်က္..
မေခ်ာ
ေက်းဇဴးပါ
ReplyDeleteခုတေလာ တအား၇ီ ၿခင္ေနတာ ပါ ဒါေလးဖတ္လိုက္၇ေတာ ့
ီ၇ီၿဖစ္သြားပါတယ္
ေနာက္လည္းလာပါမယ္
့ ဆမူ၇ိုင္းတို ့ဌာနီ
yes i really like that one too...it is funny and made me laugh ;) love yours writing...keep going on..
ReplyDeleteအားေပးသြားလို႔ မေခ်ာ၊ Anonymous တို႔ိကို ေက်းဇူးပါ... ေနာက္ ၀တၱဳတို တစ္ပုဒ္ ဆက္လက္ ေရးသားေနပါတယ္.. ျပီးတာနဲ႔ တင္လိုက္ပါအုန္းမယ္... မွုံၾကီးေရ ကိုယ္လည္း ေရးေလ၊ ငါဖတ္ခ်င္လို႔...
ReplyDelete10 နွစ္သမီးေလးက ဘာေလးလဲ မသိဘူးေနာ္။
ReplyDeleteဟုတ္တယ္ အဲဒီေကာင္မေလးက ဘာေလးမွန္းကို မသိဘူး.. အျမင္ကတ္စရာေလး.. :)
ReplyDelete