စာဖုိမွဴးခ်စ္သူ (အခန္း-၅ (အိခ်ီကို) ကလပ္ေဖာင္ပိတ္ျပီ)

အခန္း-၅ (အိခ်ီကို)

ကလပ္ေဖာင္ ပိတ္ျပီ

♥♥♥♥ အိခ်ီ... အိခ်ီ... အိခ်ီကို... မုိမို... မုိုမို... မုိမုိမုိမုိ... ယူကီ... ယူကီ... ယူယူကီ... မီနုိ.. မီနုိ... မီနုိနုိနုိ... စာဖုိမွဴးကလပ္မွ ၾကိဳဆုိပါသည္... ♥♥♥♥

        တျခားေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ မသိေအာင္ စာဖုိမွဴးကလပ္၀င္တဲ႔ ေဖာင္တြင္ လက္မွတ္ထုိးေပးခဲ႔ျပီ ကြ်န္ေတာ္ လွည္႔ထြက္လာခဲ႔သည္။ ျပီမွ ပါးစပ္မွ တုိးတုိးေလး ေရရႊတ္ရင္း၊

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ Fan ကလပ္အတြက္ လက္မွတ္တဲ႔...

          ေတာ္ေတာ္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ စဥ္းစားတတ္တဲ႔ ၃ေယာက္။ ဒီ၃ေယာက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စာဖုိမွဴးကလပ္တြင္ စခန္းသြားရမည္ကို ေတြးရင္းနဲ႔ ရင္ေတာ႔ေလးမိသည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ ဘ၀ရဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္၊ ပန္းတုိင္ လံုး၀လက္မေလွ်ာ႔ဘူးဟုေတြးရင္း အားတင္းထားသည္။ မုန္႔စားဆင္းရန္ ယမ္ခ်ာနဲ႔တူတူ မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ တူတူထုိင္ေနစဥ္၊

ယမ္ခ်ာ ။                 ။ အိခ်ီကို စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္အုန္းကြာ။ ခုဟာက မင္း ဂ်ီေဂ်ာက္မ်ားေနတာနဲ႔ ဘယ္ကလပ္မွ မ၀င္ရပဲ ေဂၚလီ ျဖစ္ေနအုန္းမယ္...

          ေဂၚလီဆုိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေယာက်ာ္ေလးမ်ား အေခၚအေ၀ၚ ကလပ္မဲ႔၊ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိမုိ႔ ေဂၚလီလို႔ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မဲ႔ျပံဳးျပံဳး လိုက္ရင္း၊

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ေဂၚလီေတာ႔ မျဖစ္မခံပါဘူးကြာ...

          ဟုခပ္ေပါ႔ေပါ႔ပင္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ယမ္ခ်ာကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေဂၚလီအေခၚခံရမွာစိုးလုိ႔ စိတ္ပူေနပံုျဖင္႔၊

ယမ္ခ်ာ ။                 ။ ငါတုိ႔ ဘတ္စ္ကတ္ေဘာ ကလပ္ပဲ ၀င္လုိက္ပါကြာ၊ မင္းအလယ္တန္းတုန္းက ေရႊတံဆိပ္ထိေတာင္ ရထားဖူးတာပဲ။ ျပီေတာ႔ မင္းအရပ္နဲ႔ဆုိ အေတာ္ပဲကြ...

          ဟုေျပာလုိက္ရာ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးျဖင္႔ ရယ္ေနလိုက္သည္။  ကမာၻေက်ာ္ စာဖုိမွဴးတစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္တာ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ရူးမုိက္တာလား၊ သူမ်ားေတြပဲ နားမလည္ေပးတာလား မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ပင္။ ခုအားလံုးက ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘတ္စ္ကတ္ေဘာ ကလပ္သာ ၀င္မည္ဟု ထင္ေနၾကပံုရသည္။ မည္သူမွ စာဖုိမွဴးကလပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၀င္မည္ကို လံုး၀ေတြးၾကံမိမည္ မထင္ေပ။

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ငါစဥ္းစားဖုိ႔ ဒီေန႔ တစ္ရက္လံုးလံုး က်န္ပါေသးတယ္ကြာ...

          တဖက္လွည္႔နည္းျဖင္႔ ေပါ႔ေပါ႔ပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္ တစ္ေက်ာင္းလံုး ေက်ာင္းသူအားလံုး နီးပါးက ကြ်န္ေတာ္၀င္မည္႔ ကလပ္ကို အတင္းလုိက္စံုစမ္းေနျပီ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္ကစျပီ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ခ်င္ဆံုး စာဖိုမွဴးကလပ္ထဲ ၀င္ရမည္မုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ျပီ သေဘာက်ေနမိသည္။

          ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းထဲ စ၀င္လုိက္သည္နွင္႔ ေက်ာင္းေပါက္၀တည္႔တည္႔တြင္ ဆုိင္ပုဒ္ အၾကီးၾကီးျဖင္႔၊

ဆိုင္ပုဒ္ ။                  ။ ကလပ္ ၀င္ခြင္႔၊ ထြက္ခြင္႔၊ ေျပာင္းခြင္႔၊ ေရႊ႔ခြင္႔၊ ဖ်က္ခြင္႔၊ သိမ္းခြင္႔ ရွိသမွ် အားလံုး ပိတ္ျပီ။ ပံု-ေက်ာင္းအုပ္္...

          ဟူ၍ ေရးထားသည္ကို တန္းတန္းၾကီး ျမင္လုိက္ရသည္။ ဒီေန႔ကစျပီ စာသင္ခ်ိန္ျပီသည္နွင္႔ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအားလံုး အသီးသီး ကိုယ္၀င္သည္႔ကလပ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ေနၾကျပီ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ စာဖုိမွဴးကလပ္ကို ရွာမေတြ႔ပဲ တစ္ေဆာင္တက္၊ တစ္ေဆာင္ဆင္းျဖင္႔ လုိက္ရွာေနရသည္။ စိတ္ထဲ စာဖုိမွဴးကလပ္ ဘယ္နားမွာပါလိမ္႔ဟု ေတြးေနမိသည္။ ေနာက္ဆံုး အခန္းတစ္ခုေရွ႔တြင္ လက္ေရးျဖင္႔ ျမင္ရရုံတမယ္ စာဖုိမွဴးကလပ္ဟု ေရးထားသည္႔ စာရြက္ေလးေတြကို ေတြ႔လိုက္၍ ေျခလွမ္းမ်ားကို ရပ္တန္႔လိုက္ျပီ ထုိတံခါးကို ဆြဲဖြင္႔လိုက္ရာ၊

ျပိဳင္တူ ။                   ။ အိခ်ီကို မဂၤလာပါ...

          ယူကီ၊ မီနုိ၊ မုိမုိတုိ႔ အေမွာင္ထဲမွေန၍ ကြ်န္ေတာ္ကို ျပိဳင္တူ နွုတ္ဆက္လိုက္ရာ ရွုတ္တရပ္ လန္႔ျပီ၊

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ေအာင္းမယ္ေလးဗ်။ ခင္မ်ာတုိ႔ အေမွာင္ထဲမွာ ဘာလုိ႔ ထုိင္ေနတာလဲ...

ျပိဳင္တူ ။                   ။ မီးသီး ကြ်မ္းေနလို႔ပါ...

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ဘာ...

          ထေအာ္လုိက္ေသးသည္။ ျပီမွ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ေမွာင္ကုိ ကုတ္လွ်က္ အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ ဘယ္နွနွစ္ေလာက္ ပစ္ထားတဲ႔ စားဖုိေဆာင္ အေဟာင္းၾကီးမွန္း မသိေအာင္ တခန္းလံုး ဖံုေတြ၊ ပင္ကူမွ်င္ေတြနဲ႔ ရွုပ္ပြေနသည္။ မီးသီးမ်ားလည္း အားလံုး ကြဲအက္ေနေသးသည္။ နွာေခါင္းထဲသုိ႔ သိသိသာသာ တုိး၀င္လာေသာ အခန္းေဟာင္းအနံ႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္ နွာေခါင္းကို ပိတ္ရင္း၊

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ဒါ စာဖုိမွဴးကလပ္ေရာ ဟုတ္လို႔လား...

          သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်လိုက္မိသည္။ ခဏေနေတာ႔ စားပြဲတစ္ခုကို သန္႔စင္ျပီ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ အက်ဳိးအပဲ႔၊ အစုတ္အျပတ္ ထုိင္ခံုေတြထဲမွ အေကာင္းဆံုး ထုိင္ခံုကို ေရြးကာ၊

မီႏုိ ။                       ။ အိခ်ီကို ထုိင္ဖုိ႔...

          လာထုိးေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နွာေခါင္းကို အ၀တ္ျဖင္႔ စီထားရင္း မအီမသာ မ်က္နွာျဖင္႔ လွမ္းယူလိုက္သည္။ သူတုိ႔နွင္႔တူတူ တစားပြဲထဲ ၀င္ထုိင္လိုက္သည္။ ေန႔ခင္းေရာက္သြား သည္႔တုိင္ေအာင္ စာဖုိမွဴးကလပ္ဟုသာ ဆုိသည္ ဟင္းခ်က္ဖုိ႔ အိုးမရွိ၊ ဓားမရွိ၊ မီးမရွိ၊ ပစၥည္းတစ္စံုတစ္ခုမွ မရွိသည္နွင္႔ စိတ္ပ်က္စြာ ထုိင္ေနစဥ္၊

ယူကီ ။                    ။ ငါဗိုက္ဆာလိုက္တာ...။ မီနုိေရ၊ ငါကို တစ္ခုခုခ်က္ေကြ်းပါ...

မီနုိ ။                       ။ ဟင္းခ်က္ပစၥည္းေတြ တစ္ခုမွ မရွိပဲ ဘယ္လို ခ်က္မွာလဲ...

မုိမုိ ။                       ။ ဟို မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ ဆူရွီသြား၀ယ္စားရင္ေရာ...

ယူကီ ။                    ။ ငါအၾကိဳက္ ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႔ အကင္ေလးပါ ၀ယ္ခဲ႔ေပးပါ...

မီနုိ ။                       ။ ငါကိုလည္း ဟုိဟုိေလ။ ဟမ္ဘာဂါ ခ်ိစ္ခ်ိစ္မ်ားမ်ားနဲ႔...

          သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း အစားအေသာက္ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပီ အက်တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘက္သို႔ လွည္႔၍၊

ယူကီ ။                    ။ အိခ်ီကိုေရာ ဘာမွာအုန္းမလဲ...

          ခုခ်ိန္ထိ ဟင္းခ်က္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ မရွိသည္႔အျပင္ စာဖုိမွဴးကလပ္ျဖစ္ျပီ အစားအေသာက္ေတြကို အျပင္က ျပန္၀ယ္စားေနရမွာကို ေတြးမိလိုက္သည္နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းတစ္ခုလံုး ၾကိမ္းထြက္လာေတာ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသတၾကီးျဖင္႔၊

 ကြ်န္ေတာ္ ။             ။ ခင္မ်ာတုိ႔ေတြ စာဖုိမွဴးကလပ္၀င္ေတြ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီေန႔ကစျပီ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိင္ခ်က္တာပဲ စားရမယ္။ မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ လံုး၀မ၀ယ္စားရဘူး။ ဒါပဲ...

ျပိဳင္တူ ။                   ။ ကိန္...

          ခဏၾကာေတာ႔ ထူးဆန္းစြာ ကြ်န္ေတာ္ ဗိုက္ထဲမွ၊

အသံ ။                    ။ ဂြီ...

          ဆုိသည္႔အသံ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာ၍ သူတုိ႔ ၃ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ကို ၀ုိင္းရယ္ၾကသျဖင္႔ အံ႔ကို တခ်က္ၾကိတ္လိုက္မိသည္။ ငါဗိုက္ဆာလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ေယာက်ာ္းဆုိတာ ကိုယ္ကတိကိုယ္တည္ရမယ္၊ စာဖုိမွဴးျဖစ္ျပီ အျပင္ကေတာ႔ မ၀ယ္စားနုိင္ဘူး။ ဒါဟာ ငါဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ နည္းနည္းေလးမွ ေပါ႔ေလွ်ာ႔ေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူးဟု ေတြးကာ စိတ္ကို အတင္းတင္းထားသည္။ ထုိခ်ိန္ စာဖုိမွဴးကလပ္ တံခါးဖြင္႔သံၾကားလိုက္၍ လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္။ အခန္း၀တြင္ ေက်ာင္းသူမ်ား အစုလုိက္၊ အျပံဳလုိက္ ရပ္ေနျပီ ကြ်န္ေတာ္ကို ျမင္ေတာ႔၊

ေက်ာင္းသူ ။             ။ ဟယ္ အိခ်ီကို စာဖုိမွဴးကလပ္၀င္တယ္လို႔ ၾကားလို႔ လာၾကည္႔တာ။ တကယ္ေတာ္...

ေနာက္ေက်ာင္းသူ ။    ။ ဒါဆုိ အိခ်ီကိုက သူမ်ားေျပာသလို အေျခာက္ၾကီးေပါ႔...

တျခားေက်ာင္းသူ ။     ။ ဟုတ္မယ္နဲ႔ တူတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဒီစာဖုိမွဴးကလပ္ ဘယ္၀င္ပါ႔မလဲ...

          သူတုိ႔ေတြကို တြတ္တီ စကားေျပာသံေတြကို ၾကားျပီ ေခါင္းထဲမွ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ထြက္လာေတာ႔သည္။ အခန္းျပင္တြင္ ရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ရင္း၊

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ခင္မ်ာတုိ႔ကို ကြ်န္ုပ္သတ္မယ္...

          ေအာ္လိုက္ရာ အိပ္္ေနရာမွ ရုွတ္တရပ္ လန္႔နွုိးသြားေတာ႔သည္။ ေတာ္ေသးလို႔ အိပ္မက္ျဖစ္ေနလို႔ပင္၊ စာဖုိမွဴးကလပ္၀င္မည္ ဆုိကတည္းက ထုိလို အိပ္မက္ဆုိးတြင္ပင္ ေန႔စဥ္ မက္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စာဖုိမွဴးကလပ္ အခန္းတြင္ ထုိင္ေနရင္း ဘယ္လုိ အိပ္ေမာက်သြားမွန္း မသိလိုက္ေပ။ ေဘးဗယ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ယူကီတစ္ေယာက္ ပါးစပ္မွ သေရမ်ားစီးက်ျပီ စားပြဲေပၚေမွာက္ေနသည္။ မုိမုိကလည္း ခေလာခေလာျဖင္႔ ၁၀ရက္ေလာက္ မအိပ္ရေသးသည္႔ပမာ ကုလားထုိင္မွာမွီျပီ အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ႔သည္။ ဗိုက္ကို ပြတ္ျပီ ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ဆာေနပံုျဖင္႔ မီနုိကေတာ႔ မွုိင္ေ၀ေန၍ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မရွိတဲ႔ သူတုိ႔ ၃ေယာက္ကို ဆက္သည္းမခံနုိင္ေတာ႔ပဲ၊

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ဟိတ္ဒီမွာ...

          က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္လုိက္ရာ မုိမုိက အိပ္ယာမွ လန္႔နွုိးလာျပီ အားလံုး ကြ်န္ေတာ္ကို အားမရွိသည္႔ပမာ ၀ုိင္းၾကည္႔ၾကသည္။

ယူကီ ။                    ။ အိခ်ီကို ဘာလဲဟင္...

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ခင္မ်ာတုိ႔ စာဖုိမွဴးကလပ္ကို အိပ္တဲ႔ကလပ္မ်ား ထင္ေနလုိ႔လား။ ခုထျပီ ကလပ္သန္႔ရွင္းလုပ္...

မုိမုိ ။                       ။ ဗိုက္ဆာလုိ႔ ဘာမွကို မလုပ္နုိင္ဘူး...

ယူကီ ။                    ။ ကြ်န္မေရာပဲ...

          မီနုိကို ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ရာ၊ သူမကလည္း ထုိအတုိင္းပင္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ႔ျပီ မုန္႔ေစ်းတန္းသို႔ သူတုိ႔နွင္႔တူတူ ထြက္လာခဲ႔သည္။ မုန္႔ေစ်းတန္း ၀င္လုိက္သည္နွင္႔ ေက်ာင္းသူအားလံုး၏ အၾကည္႔မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ဆီသို႔ ဦးတည္လာၾကသည္။

ေက်ာင္းသူ ။             ။ ဟိုမွာ အိခ်ီကို...

ေနာက္ေက်ာင္းသူ ။    ။ သူေဘးက ေက်ာင္းသူေတြက ဘယ္သူေတြလဲ...

တျခားေက်ာင္းသူ ။     ။ အဲဒါ စာဖုိမွဴးကလပ္က ေက်ာင္းသူေတြေလ...

ေက်ာင္းသူ ။             ။ မဟုတ္မွလႊဲေရာ။  အိခ်ီကို စာဖုိမွဴးကလပ္၀င္တယ္ ဆိုတာ...

          စကားအဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ကို အထင္အနည္းငယ္ ေသးေသာ အၾကည္႔ျဖင္႔ ၀ုိင္းၾကည္႔ၾက၍၊ တသက္လံုး မိန္းခေလးေတြ အထင္ၾကီးေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းလာတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ခုေတာ႔ တမနက္တည္းနဲ႔ နင္းေခ်ခံရျပီဟု ေတြးေနစဥ္၊

ေက်ာင္းသူ ။             ။ ငါေတာ႔ အိခ်ီကိုလို ဟင္းခ်က္ေတာ္တဲ႔ စာဖုိမွဴးပဲ လုိခ်င္တယ္...

ေနာက္ေက်ာင္းသူ ။    ။ တုိ႔ေရာပဲ...

တျခား ။                   ။ ငါလည္း ပါတယ္...

          တရုန္းရုန္းျဖင္႔ အထင္မေသးသည္႔အျပင္ ကြ်န္ေတာ္ကို ပိုလို႔ေတာင္ အထင္ၾကီးသြား၍ တခ်က္မဲ႔ျပံဳးျပံဳးလုိက္ျပီ မုန္႔ေစ်းတန္းတြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္ေတာ႔သည္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ စာဖုိမွဴးကလပ္ ၀င္လိုက္သည္႔သတင္းမွာ ေက်ာင္းသူမ်ားအၾကား ေရပန္းစား ေနေတာ႔သည္။ တခ်ဳိ႔ေက်ာင္းသူေတြဆုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆီမွာ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ျပီ စာဖုိမွဴးကလပ္ေျပာင္းေပးရန္ ေျပာေသာ္လည္း ေက်ာင္းအုပ္ဂြက်သျဖင္႔ ေဖာင္ပိတ္ျပီဟုသာ ေျပာလႊတ္ခံၾကရသည္။ ထုိသတင္းကို ေက်ာင္းအုပ္ၾကားသြားေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ကို စတန္႔ထပ္ထြင္တယ္ဆုိျပီ အေခၚခံရေတာ႔သည္။

ေက်ာင္းအုပ္ ။           ။ အိခ်ီကို၊ မင္း လူစိတ္၀င္စားေအာင္ ဘာစတန္႔ေတြ ထြင္ျပန္ျပီလဲ...

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ဘာစတန္႔မွ မထြင္ပါဘူး...

ေက်ာင္းအုပ္ ။           ။ ဒါဆုိ ခုစာဖုိမွဴးကလပ္၀င္တာေရာ ဘာသေဘာလဲကြ...

ကြ်န္ေတာ္ ။              ။ ကြ်န္ေတာ္ ၀ါသနာပါလို႔ ၀င္တာပါ...

          စကားကို ျပတ္ျပတ္ပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ထုိစဥ္ မုိမုိ၊ မီနုိနဲ႔ ယူကီတုိ႔ ေက်ာင္းအုပ္ရုံးခန္းထဲ ၀င္လာၾကသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ ။           ။ ေက်ာင္းသူေတြ ဘာကိစၥလဲ...

မိုမို ။                       ။ ဟိုဟို၊ စာဖုိမွဴးကလပ္အတြက္ လိုအပ္မယ္႔ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ဖုိ႔ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြထဲက နည္းနည္းပါးပါးေလာက္...

          ဟုေျပာရင္း လက္နွစ္ေခ်ာင္းကို ေတ႔ရင္း ကေလးဆန္ဆန္ မ်က္နွာစပ္ျဖီးျဖီး လုပ္ေနသည္။ ဒီေကာင္မေလး ၃ေယာက္ ဘာမွ အခ်ိန္အခါ နားမလည္ဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္စိတ္ဆုိးခ်ိန္မွ လာေျပာရသလားဟု ကြ်န္္ေတာ္ စိတ္ထဲမွ ၾကိမ္းဆဲေနသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ သူအံ႔ဆြဲထဲမွ ယမ္းထည္႔ထားေသာ စာအိတ္တစ္ခုကို ဆဲြထုတ္လိုက္ျပီ ကြ်န္ေတာ္ကို လွမ္းေပး၍ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္ၾကည္႔ေနမိသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ ။           ။ အိခ်ီကို ယူေလ။ မင္းလည္း စာဖုိမွဴးကလပ္ထဲက မဟုတ္ဖူးလား...

ေက်ာင္းအုပ္    ။         ။ ေအး၊ မင္း ဟင္းခ်က္တာ ၀ါသနာပါတယ္ဆုိ ေသခ်ာၾကိဳးစား...

          ဟုေျပာ၍ ကြ်န္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္စြာ ေက်ာင္းအုပ္ လက္ထဲမွ စာအိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ျပီ၊

အိခ်ီကို ။                  ။ ဟိုက္၊ စာဖုိမွဴးေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားပါ႔မယ္...

          ဟုေက်ာင္းအုပ္၊ မိုမို၊ မီနုိ နွင္႔ ယူကီတို႔ ေရွ႔တြင္ ကတိျပဳလိုက္ေတာ႔သည္။

-------------------------------------------------------